De laatste dagen zijn aangebroken

Week 10 alweer!

Maandag 6 april 2015
Vandaag mochten we weer naar de rehab. Het was een stuk rustiger omdat een meisje naar huis is. Erg fijn voor haar natuurlijk maar ergens vonden we het toch jammer dat we haar niet meer konden zien. Verder was alles weer hetzelfde als voorheen en de meiden waren weer erg blij om ons terug te zien.
We waren vandaag alleen de ochtend in de rehab. We hadden een gesprek met Robillo omdat we hebben bedacht een klein speeltuintje te bouwen van het sponsorgeld. We zijn op veel plaatsen geweest waar ze veel spullen kunnen gebruiken maar op veel plaatsen hebben ze ook al erg veel spullen. Iedere dag weer zijn er heel veel kinderen aan het spelen op het veldje bij het ziekenhuis maar deze kinderen hebben helemaal niets. Daarom willen we juist voor deze kinderen iets doen. We willen nog meer met het geld doen:
- We willen wat kleren kopen voor de zwerver die al jaren om het ziekenhuis leeft. Hij krijgt vaak eten van het ziekenhuis en af en toe worden zijn vieze en kapotte kleren gewassen. Hij is toen hij klein was achtergelaten door zijn ouders waarschijnlijk ,omdat hij een stoornis heeft. Hij is nooit naar school gegaan en weet ook niet hoe oud hij is.
- We willen speelgoed kopen voor in de bergen. Ludeth gaat hier een speelotheek oprichten zodat de kinderen daar ook spullen kunnen lenen om mee te spelen.
- We willen de kinderen van het weeshuis meenemen naar het zwembad
- We willen voor een doof meisje van de special minds een bijdrage geven voor een gehooroperatie. Een paar weken geleden heeft ze een operatie gehad aan een oor. Hier hebben ze heel erg lang voor moeten sparen en ze willen nu gaan sparen voor haar andere oor.
Erg fijn om iets te kunnen doen voor zoveel mensen. Maar natuurlijk was dit nooit gelukt zonder het sponsorgeld dus voor de mensen die geld hebben gedoneerd ontzettend bedankt!

Maandagavond zijn we gaan uiteten in een frans restaurant samen met de nieuwe Nederlandse meiden. De eigenaar is de vader van een meisje uit de rehab. Zei had ons aangeraden om hier te gaan eten en wij waren natuurlijk wel erg nieuwsgierig. De eigenaar vond het erg leuk om te horen dat we in de rehab hebben gewerkt en vertelde dat het erg lastig was, vooral omdat hij samen met zijn vrouw voor haar dochtertje zorgen. We hebben samen met de eigenaar een foto gemaakt zodat we die morgen aan het meisje in de rehab konden laten zien. Maar lekker gegeten hebben we zeker! Lekker stokbrood (wat ik dus al 10 weken moest missen) en biefstuk met heerlijke frietjes. Weer een lekker restaurant ontdekt! Jammer dat we bijna weg gaan maar ik denk dat de andere meiden er vaak terug zullen komen.

Dinsdag 7 april 2015
Vandaag gingen we weer naar de rehab. Het meisje vond het erg leuk om te horen dat we naar het restaurant waren geweest maar vond het ook erg moeilijk om te horen hoeveel haar ouders en haar dochtertje haar missen. Vandaag hebben we ook een nieuw meisje ontmoet in de rehab. Ze is veertien jaar oud. Ze zit in de rehab, omdat ze zelf verslaafd is. Ze vertelde dat ze verloofd is. Als ze uit de rehab komt moet ze meteen trouwen met haar man. Dit gebeurd hier nog heel veel. Dit meisje is moslim en wordt uitgehuwelijkt net als het jongste meisje waar ik al eerder over vertelde, zei zal ook uitgehuwelijkt worden. ’s Middags hadden de meiden veel vrije tijd en hebben we wat spelletjes gedaan. Erg leuk om te doen. We hebben hier niet vaak tijd voor, omdat ze altijd een erg strak schema hebben. Daarna moest er bijvoorbeeld wel nog in de tuin gewerkt worden zoals iedere middag. Meggy en ik hadden een bankje gevonden waar we op zijn gaan zitten. Het bankje was het er helaas niet mee eens en voor we het wiste krakte het bankje door. Ik kon nog net op springen maar Meggy viel erg hard op de grond. De meiden schrokken maar konden het niet laten om toch te lachen. Na dat we een half uur bijna op de grond hebben gelegen van het lachen werden ze toch wel bezorgd of Meggy geen pijn had. Er wordt erg goed voor ons gezorgd! Gelukkig viel het allemaal erg mee, alleen erg jammer dat het niet is gefilmd want het zag er hilarisch uit!

Woensdag 8 april 2015
Vandaag was dan echt de laatste dag in de rehab en nu komen we ook zeker niet meer terug. Na de leuke zumba die elke woensdag wordt gehouden moesten we weer afscheid nemen. Het was opnieuw best emotioneel. Ik vond het vooral moeilijk om mijn dochtertje achter te laten. Het jongste meisje noemde me namelijk al vanaf het begin moeder omdat ze vind dat ik er als een moeder uit zie. Omdat ze al erg lang in de rehab zit en daarvoor al lang van huis was om drugs te dealen weten ze ook van haar niet wanneer ze jarig is. Ik vind dit zo ontzettend heftig. Ik had besloten om haar een armbandje te geven, ik heb namelijk een armbandje van mijn geboortesteen, september. Ik had bedacht dat we gewoon een verjaardag voor haar konden bedenken zodat ze in ieder geval haar verjaardag kan vieren. Als ze het wilde kon ze dus in september jarig zijn en heeft ze hier dus ook een armbandje van. Samen met de andere meiden heb ik het haar gegeven. Ze kan niet erg goed Engels dus hebben de meiden me geholpen met het vertalen. Ze was zo ontzettend blij en erg trots dat ze echt een verjaardag kon hebben. Ik vraag me alleen af waarom nooit iemand anders het heeft bedacht. Het mag dan misschien niet officieel zijn maar vanaf nu viert ze haar verjaardag in september. Ik vroeg haar of ze ook een dag wilde kiezen waarop ze jarig wilde zijn en gek genoeg zei ze 2 september. Of ze wist dat ik dan jarig ben weet ik niet maar ik heb haar beloofd dat ik voortaan niet alleen mijn verjaardag zal vieren maar ook die van haar. En ik weet zeker dat ik op mijn verjaardag aan haar zal denken.

Donderdag 9 april 2015
Vandaag konden we weer lekker uitslapen. ‘s middags zijn we foto’s af gaan drukken. We zijn bezig met het maken van een fotoboek om hier te geven als herinnering. We zijn lekker gaan knippen en plakken om er iets moois van te maken.
’s Avonds hebben we met z’n allen bij de coffeespot gegeten en daarna zijn we gezellig spelletjes gaan doen met een lekker glaasje rum erbij. Een lekker relaxt dagje dus!

Vrijdag 10 april 2015
Vandaag moesten we op tijd opstaan, omdat we ons eindgesprek hadden met Helen, onze begeleidster. We hebben haar het boek gegeven en we hebben alle goede kanten en minder goede kanten over onze stageplekken besproken vooral ook voor de studenten die nog zullen komen. Zo weten ze of er de volgende keer iets anders moet en wat er juist goed is gegaan. Wij waren namelijk de eerste jeugdzorg groep die hier is geweest. Hiervoor hebben ze alleen de opleiding verpleging gehad. Ook voor hun was het dus allemaal nieuw.
Na het gesprek zijn we naar het Eden park geweest. Hier konden we sky cyclen en er was een zip line. Toch wel eng.. minstens 15 meter boven de grond op een dunne kabel naar de overkant te fietsen maar ook erg gaaf en wat hadden we weer een ontzettend mooi uitzicht! Toen we aan de overkant waren moesten we ook nog even terug. Fenna besloot toch om terug te lopen omdat ze het maar eng vond. Ze was dus de loser van de dag. Nu moest een werknemer haar fiets terug fietsen en moest Fenna een behoorlijk eind lopen. Maar eigenlijk wilde ze helemaal niet gaan dus wel erg goed dat ze in ieder geval heen is gefietst! Het was ook best wel eng hoor.. na de zip line konden we ook nog paardrijden. Leuk, dachten wij. Nou het leek ponypark slagharen wel. We werden op een pony gezet en een man liep met ons een rondje. Niet echt wat we hadden verwacht dus. Maar we hebben een erg leuke middag gehad en omdat het iets korter was dan we hadden verwacht zijn we ’s middags nog even souvenirs gaan shoppen(alweer). Toen we thuis was het weer tijd om te gaan wassen. En als het goed is de een naar laatste keer! ’s Avonds heb ik gezellig met Remco en Linda tegelijkertijd geskyped. Erg grappig met z’n drieën.

Zaterdag 11 april 2015
Vandaag was het weer tijd voor een feestje. We gingen samen met Jay naar een festival in Mati genaamd summer frolic. Een zelfde soort festival als de vorige keer, met erg veel verf. Dit festival was alleen wel bijna 4 uur rijden. Eindelijk daar aangekomen hebben we eerst nog een drankje gedronken in de achterbak van de truck van Jay en daarna zijn we richting het festival gegaan. Het leek toch een iets ander feest te zijn. Het was een stuk kleiner en het was midden op het strand tussen de palmbomen. Ook was de verf poeder, zoals in Nederland ook wel eens op festivals. Gaaf!! Even later begon het er toch iets meer op te lijken dat we net zo zeik nat terug zouden komen als van het vorige festival. Er gingen sproeiers aan en even leek het erop dat we in Nederland in de regen stonden. Hierdoor liep al het poeder uit en het werd nogal een smerige boel. Na de sproeiers kwam er ook nog een schuim kanon en na het schuim weer poeder. En af en toe ook gewone verf. Kortom het was een enorme zooi maar een super tof feest!

Zondag 12 april 2015
Om 4 uur ’s nachts zijn we terug naar de auto gegaan en hebben we 2 uurtjes geslapen. Toen zijn we weer richting Calinan gereden. Uiteindelijk kwamen we om 11 uur aan in Calinan. We hadden afgesproken om meteen te gaan douchen en dan naar Davao te gaan. We wilden namelijk het speelgoed gaan kopen voor in de speelotheek en vandaag was de enige dag dat we daar tijd voor hadden. En ons kennende.. als we eerst waren gaan slapen hadden we er daarna natuurlijk helemaal geen zin meer in gehad. Het douchen was nog een heel karwei. Het poeder was allemaal hard geworden en zat helemaal vast in onze haren. En ik geloof dat het er nu nog steeds niet helemaal uit is maar het was het zeker waard!
Vanmiddag zijn we dus naar Davao gegaan om speelgoed te kopen. Wat leuk om te doen! Natuurlijk hebben we voor iedereen iets, jongere en oudere kinderen en jongens en meisjes. We hebben zoveel gekocht dat we een taxi naar huis hebben gepakt want met al die tassen konden we niet meer in een jeepney. Toen we thuis kwamen hebben we de man gesproken die de speeltoestellen zal gaan maken en het is definitief! Over 2 weken staat hier een klein speeltuintje. Jammer dat we het niet meer kunnen zien maar we gaan zorgen dat we foto’s gestuurd krijgen. En nu ben ik maar mijn blog gaan schrijven want het weekend is alweer bijna voorbij..

Alweer een week voorbij. Over 4 dagen gaan we weer naar huis en het voelt echt heel raar. We zitten al ruim 10 weken in een land dat totaal anders is dan Nederland en het voelt gewoon normaal om hier te zijn. Het is erg raar om dan te bedenken dat ik straks weer terug ben en mijn oude leventje weer op ga pakken en hier misschien wel nooit meer terug kom. Ik ben erg benieuwd of ik weer moet wennen als ik thuis ben of dat het misschien zal zijn alsof ik nooit ben weg geweest want wat ging dit ontzettend snel!

De foto’s van het festival volgen nog. De andere foto’s kunnen jullie natuurlijk weer op facebook vinden. Ik zal hierna nog 1 blog plaatsen maar ik denk dat ik die plaats als ik weer in Nederland ben. Maar ik wil jullie natuurlijk wel nog laten weten hoe de laatste dagen waren en hoe het zal zijn om weer thuis te zijn.

Tot snel! Maar dan in het echt en niet via mijn blog ;)